Możesz się uwolnić od trudnych doświadczeń z dzieciństwa - i żyć, jak chcesz

Sylwia Sitkowska: Większość problemów psychicznych zaczyna się w domu

Czego dowiesz się z książki "Dzieciństwo do poprawki. Uwolnij się od cienia rodziców, energetycznych wampirów?"

To, jakimi jesteśmy dorosłymi, w ogromnym stopniu zależy od tego, jakimi byliśmy dziećmi i jak wyglądało nasze dzieciństwo. To, co w nas dobre, co nas motywuje, napędza i stanowi o naszej sile, ale też często to, co nas blokuje, co nam przeszkadza, podcina skrzydła - oto bagaż, jakim obdarowują nas rodzice i najbliższe otoczenie w okresie dorastania. Także dzieciństwo, które wspominamy jako szczęśliwe, mogło pozostawić w nas przekonania negatywnie oddziałujące na funkcjonowanie w dorosłości - o czym być może nawet nie wiemy! Przekonania te mogą mocno wpływać na nasze życie, decyzje, zachowania.

Książka "Dzieciństwo do poprawki. Uwolnij się od cienia rodziców, energetycznych wampirów?" - dlaczego warto?

Pamiętajmy: jako dorośli nie musimy żyć w cieniu, jaki rzuca na nas własne dzieciństwo. By się od niego uwolnić, warto wrócić do tamtego czasu. Ta książka - napisana przez doświadczoną psychoterapeutkę - pomaga zrozumieć i przepracować relacje z rodzicami, uzyskać wewnętrzny spokój, zlikwidować poczucie winy i niepewność. Zawarte w niej ćwiczenia ułatwiają autoterapię, dzięki której możliwe będzie przejęcie sterów i zapanowanie nad swoim życiem. Po to, by nareszcie prawdziwie dorosnąć i dowiedzieć się, CZY ŻYJĘ TAK, JAK CHCĘ. I by po prostu zacząć to robić.

Polecamy także książki o motywacji dostępne w naszej ofercie.

Toksyczne dzieciństwo. Specjalistka o tym, co może zrobić dla siebie dorosły skrzywdzony przez rodziców

Publikacja zawiera prezentację materiału źródłowego przechowywanego w Etnograficznym Archiwum im. Bronisławy Kopczyńskiej-Jaworskiej Instytutu Etnologii i Antropologii Kulturowej Uniwersytetu Łódzkiego. Materiał ten – w postaci biografii, wspomnień, zapisu rozmów i opowieści, zebrany od osób pochodzenia robotniczego – był gromadzony w latach 70. i 80. XX wieku w celu przeprowadzenia szeroko zakrojonych badań nad kulturą robotniczą Łodzi. Zasób archiwalny pozwolił na przedstawienie wielu aspektów dzieciństwa przeżywanego w łódzkiej rodzinie robotniczej w latach 1918–1939.

*

Autorki podjęły się niełatwego zadania, jakim jest ukazanie dzieciństwa w rodzinie robotniczej międzywojennej Łodzi z perspektywy wspomnień pracownic i pracowników fabryk (zawartych w materiałach źródłowych zgromadzonych podczas badań etnograficznych). Tematyka monografii należy wciąż do stosunkowo rzadko podejmowanych i analizowanych problemów w polskiej nauce – zarówno na gruncie pedagogiki, jak i historiografii pedagogicznej, a także w kontekście badań etnograficzno-pedagogicznych. Pozycja wpisuje się w najnowszy trend badań regionalnych oraz badań nad historią życia codziennego i społeczną historią wychowania.

Z recenzji dr hab. Katarzyny Kabacińskiej-Łuczak, prof. UAM

Autorki książki porządkują i prezentują materiał archiwalny pod kątem kategorii „dzieciństwa” i w tym sensie publikacja jest dziełem oryginalnym i atrakcyjnym. Atrakcyjność tematu potwierdza też rosnąca popularność badań nad dzieciństwem, zwrot ku dziecku w naukach społecznych. Niewątpliwie, dla budujących się dopiero polskich studiów nad dzieciństwem monografia ta będzie stanowiła ważną pozycję z zakresu etnografii historycznej – przykład solidnych badań osadzonych w określonym momencie historycznym i dotyczących wąskiej grupy, która wypracowała charakterystyczną kulturę materialną, praktyki społeczne oraz rozumienie dziecka. Na wyróżnienie zasługuje nie tylko skrupulatność opisu wywiadów i charakterystyka rozmówców, lecz także projekt „oddania głosu” osobom, które poddają refleksji własne dzieciństwo, dzieciństwo swoich dzieci oraz wpływ własnego usytuowania społecznego na życie codzienne dziecka.

Z recenzji dr hab. Anny Witeski-Młynarczyk, prof. UW

Ojcowska rana. Na co wpływa relacja z ojcem w życiu kobiety >> PRZECZYTAJ

Zostań swoim własnym, najlepszym na świecie rodzicem

O trudnej relacji, jaka łączy nas dorosłych z nami dziećmi i z naszymi matkami, napisano mnóstwo książek. Wiele z nich jednak ignoruje rolę, jaką w naszym życiu odegrał ojciec. Sylwia Kocoń podchodzi do tematu kompleksowo. Przyglądając się relacjom w rodzinach naszego dzieciństwa, trójkątowi ja - matka - ojciec, zwraca uwagę na to, jakie rany wówczas w nas powstały. Nie tylko rany matczyne, ale także ojcowskie.

Co da Ci książka "Zranieni w dzieciństwie. Jak rozpoznać i uleczyć matczyną lub ojcowską ranę?"

Autorka książki "Zranieni w dzieciństwie. Jak rozpoznać i uleczyć matczyną lub ojcowską ranę?" wyjaśnia, jak powstają w nas te rany, skąd się biorą i jak - niezagojone - wpływają na nasze dorosłe życie. Następnie podpowiada, jak możemy samodzielnie wypełnić pustą przestrzeń, jaką w nas pozostawiły. Poradnik, który trzymasz w ręku, oczywiście nie zastąpi terapii, może jednak pomóc Ci świadomie i w bezpieczny sposób powrócić do trudnych chwil z przeszłości, odczytać je na nowo i wyjść z pułapki życia sterowanego zadaną w dzieciństwie raną.

Polecamy też książki na temat rozwoju osobistego dostępne w naszej ofercie.

Od kary chłosty do karnego jeżyka - czyli długa historia przysłowiowego klapsa

"Historia dzieciństwa jest koszmarem, z którego jako ludzkość dopiero zaczynamy się budzić", uważa amerykański badacz Lloyd deMause - i ma rację. Rzeczywiście, dzieje dzieciństwa przypominają długi, ciągnący się przez stulecia i doświadczany nadal przez najmłodszych na całym świecie zły sen. W przeszłości dzieci dorastały w atmosferze strachu czy wręcz terroru, ich życie przepełnione było nie miłością i szczęśliwością, lecz osamotnieniem, przemocą i najróżniejszymi formami krzywdzenia. Od pierwszych chwil na świecie. Dziś dzieciństwo kojarzy nam się z beztroską i poczuciem bezpieczeństwa, a opiekę i ochronę rodzicielską uważamy za coś oczywistego i naturalnego - mimo to wciąż sporo ludzi akceptuje i stosuje kary cielesne.

W książce między innymi:

• Kary cielesne jako „metoda” wychowawcza stosowana od zarania dziejów

• "Dobroczynny" wpływ rózgi na rozwój dzieci

• „Czarna pedagogika” i jej wpływ na dorosłe życie (Adolf Hitler, zbrodniarze wojenni)

• Przemoc w białych rękawiczkach

• Klaps to nie bicie?

• Skutki przemocy fizycznej i psychicznej

• Statystyki dotyczące przemocy wobec małoletnich

Chciałabym napisać, że przeczytałam tę książkę z prawdziwą przyjemnością, ale nie pozwala na to jej tematyka. Napiszę więc inaczej: przeczytałam ją z zainteresowaniem i ze świadomością, że tak było (wynikającą z mojego zainteresowania problematyką dziecka i dzieciństwa w dawnych czasach), ale także z niedowierzaniem, że, co gorsze, tak jest! A jeszcze gorsze - że nadal są dorośli, którzy uzasadniają stosowanie przemocy wobec dzieci, twierdząc, jak przytoczony przez Annę Golus profesor filozofii polityki Zbigniew Stawrowski, że klaps "jest czynem o wysokiej wartości wychowawczej i dlatego zasługuje na pochwałę"!

prof. zw. dr hab. Dorota Żołądź-Strzelczyk, Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu

Kapitalnie napisana książka Anny Golus opowiada o dziejach przemocy wobec dzieci w kulturze europejskiej. (...). Po jej lekturze używanie frazeologizmu, że coś znajduje się w powijakach, już nigdy nie będzie niewinne. Od wyjaśnienia genezy tego zwrotu zaczyna się dzieło inicjatorki kampanii „Kocham. Nie daję klapsów”.

Igor Rakowski-Kłos, "Ale Historia" - Gazeta Wyborcza

Anna Golus podaje szczegółowe statystyki, z których wynika, że 25 lat temu co czwarty rodzic bił dzieci pasem (dziś co 10), że "lanie jeszcze nikomu nie zaszkodziło" uważał co drugi (dziś co 4). Idzie więc ku lepszemu. Ale oprócz przemocy fizycznej jest także psychiczna. Od wykorzystywania seksualnego, o którym ostatnio dużo się mówi, po krytykowanie, odrzucanie, a nawet...nadopiekuńczość (...). Czasem przybiera skrajną postać syndromu Münchhausena.

"Focus Historia", 4/2019

Konsekwencje kar cielesnych to nie tylko siniak, ale ograniczenie wolności, zniweczenie autonomii, roztrzaskanie poczucia bezpieczeństwa, złamanie empatii, ustawienie torów relacji społecznych na trakcję przemocy, braku szacunku. Wnikliwie zebrana przez autorkę historia kar cielesnych od tortur do klapsa pokazuje, jak daleką drogę przeszła już ludzkość, standardy wychowawcze i rozumienie praw dziecka. Wskazuje również, jak daleką drogę mamy jeszcze do pokonania.

Joanna Gutral, Zdrowa Głowa

Coś z nami nie gra, skoro hasło kampanii „Kocham. Nie biję” tak często bywa odczytywane jako „Kocham. Nie katuję”, a prawie 70 procent Polaków uważa, że „czasem trzeba dać dziecku klapsa”.

Łukasz Pilip, Newsweek (7/2020)

O książce w mediach:

Ksiazki.wp.pl: "Klaps. Dla jednych przemoc, dla innych "czyn o wysokiej wartości wychowawczej"

Zdrowa Głowa: "Dzieciństwo w cieniu rózgi, czyli emocje w ciemnościach przeszłości"

Lubimy Czytać: "Chłosta, karanie wychowawcze i klapsy – czyli o przemocy wobec dzieci

Fakty.tvn24.pl: "Karć lub sprawiaj lanie aż do złamania woli". Internauci wychwytują kolejne książki promujące kary cielesne

Tvn24.pl/magazyn-tvn24: "Kanał komunikacji przez ciało" i inne bzdury. By dziecko wiedziało, czemu ma lanie

Fakty.interia.pl: "Pręgi jako produkt uboczny, czyli jak prawidłowo bić dziecko"

Newsweek.pl: Klapsik? Nie powinien się zdarzać

Ojcowska Strona Mocy: Czy klaps to już przemoc? Rozmowa z Anną Golus. Posłuchaj!

Weekend.gazeta.pl: W cieniu rózgi. "Bagatelizowane w naszym kraju klapsy to uderzenie dziecka w miejsce intymne"

Dziecko, żyjące w dziewiętnastowiecznych realiach ziem polskich skupiło uwagę autorów piątego tomu z serii wydawniczej Życie prywatne Polaków w XIX wieku. Ukazanie „świata dziecka” jest niewątpliwie wyzwaniem ze względu na ograniczoną podstawę źródłową. „Dziecięcy świat”, dziecięcy sposób postrzegania rzeczywistości jest właściwie pozbawiony bezpośrednich źródeł, najmłodszych poznajemy głównie z opisów ich rodziców, dorosłych opiekunów, nauczycieli lub obserwatorów, a memuary odnoszące się do dzieciństwa zazwyczaj powstawały kilkanaście, a nawet kilkadziesiąt lat później i zostały napiętnowane doświadczeniem „życia”.
Tematyka zawarta w tomie ogniskuje się wokół kilku głównych wątków tematycznych. Podjęto zagadnienia dotyczące miejsca dziecka w rodzinie i jego codzienności w różnych warstwach społecznych i w różnych środowiskach, kwestie ochrony życia i zdrowia dziecka, zabawek i rozrywek dziecięcych, podróży do kurortów, przybliżono „dziecko” w systemach edukacyjnych i wychowawczych, ukazano szereg portretów dziecięcych w rodzinach i obraz dziecka w literaturze epoki. Z wielu tekstów wyłania się obraz „trudnego dzieciństwa”.
Poszczególne rozdziały przybliżają niepodejmowane dotąd zagadnienia społeczno-kulturowe, skupiając swoją uwagę na blaskach i cieniach dzieciństwa. Uzupełniają badania nad życiem prywatnym społeczeństwa polskiego w XIX wieku i uświadamiają konieczność dalszych eksploracji na tym obszarze.

Pochłaniająca opowieść o trudnej miłości matki i córki, o ludzkich tęsknotach i ograniczeniach. I o tym, że każdy jest zdolny do zbrodni.
Dorota ma dwadzieścia lat. Nigdy nie opuściła domu, nie ma dostępu do telefonu ani internetu. Ola jest młodą bibliotekarką, wychowanką domu dziecka. Zmaga się z toksyczną przeszłością i kompleksami. Kiedy ich drogi się krzyżują, dochodzi do zbrodni. Czy bohaterki będą musiały zapłacić najwyższą cenę za wspólną grę, którą rozpoczynają?

Pochłaniająca opowieść o trudnej miłości matki i córki, o ludzkich tęsknotach i ograniczeniach. I o tym, że każdy jest zdolny do zbrodni.
Dorota ma dwadzieścia lat. Nigdy nie opuściła domu, nie ma dostępu do telefonu ani internetu. Ola jest młodą bibliotekarką, wychowanką domu dziecka. Zmaga się z toksyczną przeszłością i kompleksami. Kiedy ich drogi się krzyżują, dochodzi do zbrodni. Czy bohaterki będą musiały zapłacić najwyższą cenę za wspólną grę, którą rozpoczynają?

- Cześć, Pinku!

- Cześć!

- Pink jest...

- Jestem stworem, niebieskim stworem. Mam nos z futerkiem i jedno ucho okrągłe, a drugie spiczaste. Lubię piec babeczki, robić niespodzianki i grać na ukulele. I jeszcze świetnie się skradam!

- Tak właśnie!

- O! I jeszcze mam wielu przyjaciół.

- Tak? A kogo?

Pink ma aż troje przyjaciół. To Bingo, Leo i Lulka. Spędzają razem czas, wspólnie się bawią, zapraszają się nawzajem na nocowanki. Dotąd się nie zastanawiali dlaczego, ale tak po prostu jest - są dla siebie WAŻNI i okazują to sobie na wiele różnych sposobów.

Bo przyjaciel to właśnie ktoś, kto jest dla Ciebie WAŻNY. To ktoś, kto wie, co lubisz, a czego nie i przy kim możesz być sobą. Kto opowiada Ci o sobie i uważnie słucha, gdy mówisz. To ktoś, kto się o Ciebie troszczy. I o kogo troszczysz się Ty.

Pomóż Pinkowi odkryć, czym jest przyjaźń, i pozwól mu zostać Twoim przyjacielem!

Autorki bestsellera Jesteś ważny, Pinku!

Przyjaciółki od podkolanówek, znają się od pierwszego dnia szkoły podstawowej, przyjaźnią się od zawsze. Lubią razem łazić bez celu, zbierać skorupki ślimaków i inne dziwności, wygłupiać się i oczywiście pisać książki dla dzieci.

Posłuchajcie wywiadu z Autorkami, przeprowadzonego przez Krystiana Hanke z Radia 357 i "Projekt Tatowanie".

A także wywiadu wywiadu z Ulą Młodnicką, który przeprowadziła Anna Roży z TVP3 dla programu "Poczytalnia TV"

Ponad 100 tysięcy sprzedanych egzemplarzy!

- Cześć, jestem Pink!

- Cześć, Pinku. Kim jesteś?

- Nie wiem.

- Jak to nie wiesz? Zastanów się chwilkę.

- Jestem taki jak wszyscy.

- Nie, jesteś unikalny.

Ty też jesteś unikalny, wiesz? Każdy z nas jest. Takiego drugiego Ciebie nie ma nigdzie na świecie. Dlatego jesteś jedyny i niepowtarzalny. Co nie znaczy, że idealny. Masz zalety i wady. Każdy z nas je ma. To one nas budują. One sprawiają, że jesteśmy wartościowi tacy, jacy jesteśmy. Tak jak Pink - Twój nowy przyjaciel.

Pink to mały stwór, który wciąż rośnie. Jest trochę nieśmiały i nie zawsze pewien, czy to, co myśli i czuje, jest dobre. Boi się swoich słabych stron, bo jeszcze nie wie, że powinien je zaakceptować. Zastanawia się, czy jest tak samo ważny jak inni. Obserwuje siebie i stara się ze sobą zaprzyjaźnić.

Pomóż Pinkowi uwierzyć w siebie, a wtedy on pomoże Ci zrobić to samo!

Posłuchajcie wywiadu z Autorkami, przeprowadzonego przez Krystiana Hanke z Radia 357 i "Projekt Tatowanie".

A także wywiadu wywiadu z Ulą Młodnicką, który przeprowadziła Anna Roży z TVP3 dla programu "Poczytalnia TV"

Dzikie dziecko rozwija się w zgodzie ze swoją naturą

Ta książka powstała przede wszystkim z myślą o rodzicach, którym właśnie urodziło się dziecko. Przedstawione w niej pomysły i idee mogą być stosowane w domu i poza nim, w żłobku, przedszkolu i pierwszych klasach szkoły podstawowej. Przydadzą się również terapeutom, którzy na co dzień pracują z niemowlętami i maluchami, dbając o ich aparat ruchu.

Żyjemy w warunkach diametralnie innych od tych, w których na świecie pojawił się nasz gatunek. Cywilizacja zmieniła bardzo dużo ― także sposób, w jaki opiekujemy się dziećmi. Umieszczamy je w różnego rodzaju nosidłach, fotelikach i bujakach, uczymy chodzić w butach, korygujemy postawę i sposób, w jaki chodzą czy siedzą. To wszystko wyrazy troski o najmłodszych, które jednak... nie zawsze są dla nich dobre.

Jeśli chcesz się dowiedzieć, jak w zgodzie z naturą wspomóc rozwój sensomotoryczny swojego dziecka ― ten poradnik jest dla Ciebie!

Publikacja ukazuje zależności pomiędzy jakością życia dzieci a statusem społeczno-ekonomicznym rodziców. Przedstawia zastosowanie koncepcji jakości życia do badań zróżnicowania sytuacji życiowej dzieci (na przykładzie łódzkich szóstoklasistów) z perspektywy analiz strukturalnych. Przybliża kwestie teoretyczne związane z jakością życia oraz jakością życia dzieci, ze szczególnym uwzględnieniem child indicators movement. W pogłębiony sposób porusza metodologiczne i etyczne kwestie badań ankietowych z dziećmi.

Dwutorowa analiza - bazująca na wypracowanym modelu jakości życia, uwzględniającym takie sfery, jak: relacje rówieśnicze i rodzinne, sytuacja materialna, zdrowie, funkcjonowanie w szkole, subiektywny dobrostan dzieci, a także wykorzystująca koncepcję having, loving, being Erika Allardta - daje pogłębiony obraz sytuacji życiowej najmłodszych. Zarówno poszczególne obszary życia, jak i jego jakość ujmowana całościowo wiążą się ze statusem społeczno-ekonomicznym rodziny, co pozwala wnioskować o nierównościach społecznych występujących w okresie dzieciństwa. Badania ujawniają wielowymiarowość i zróżnicowanie sytuacji życiowych respondentów, pozwalają też wskazać grupę dzieci doświadczającą skumulowanej deprywacji. Zaproponowany pomiar daje możliwość sporządzenia rzetelnej diagnozy, uwzględniającej różne aspekty sytuacji życiowej, w których należy podjąć interwencję.

- To jest Pink. Cześć, Pinku!

- Cześć.

- Pink jest...

- Możesz przestać o mnie mówić? Proszę.

- Dobrze. Już przestaję. Widzę, że to cię złości.

Faktycznie, Pink, mały niebieski stwór, który jedno ucho ma okrągłe, a drugie trójkątne, czuje, że za chwilę nie wytrzyma. Jeszcze moment i coś w nim bardzo głośno krzyknie: Nie chcę tak! Chcę sam o sobie opowiedzieć.

Potrzeba DECYDOWANIA O SOBIE, potrzeba SAMODZIELNOŚCI, zdolność mówienia TAK albo NIE, kiedy chce się powiedzieć TAK albo NIE ― to jest ASERTYWNOŚĆ. Niezwykle przydatna umiejętność, której i Ty, i Pink możecie się nauczyć, wiesz?

Pomóż Pinkowi zrozumieć, na czym polega asertywność, i stać się bardziej samodzielnym!

Przeczytajcie wywiad z Autorkami, przeprowadzony przez Paulinę Stanaszek dla "Empik Pasje".

- Cześć, jestem Pink!

- Cześć, Pinku!

- Ale ja nie mówię do ciebie, tylko do nich.

- Aaaa, do dzieciaków?

- Tak! I teraz się zgubiłem, i nie wiem co powiedzieć.

Pink, mały niebieski stwór, jedno ucho ma okrągłe, a drugie trójkątne. Uwielbia swoich przyjaciół, babeczki bananowe i grę na ukulele. Nie lubi kożuchów na mleku i Fiszki, a także gdy ktoś go okłamuje. Nie lubi też występować publicznie. Bardzo go to stresuje.

A Ciebie co STRESUJE? Czego się czasem BOISZ? Wiesz, to zupełnie normalne, że w życiu zdarzają się trudne momenty. Że na myśl o nadchodzących wyzwaniach czujemy obawę i boli nas brzuch. Że czasem jesteśmy smutni, a czasem wybuchamy złością jak wulkan. Na szczęście są sposoby, by sobie z tym poradzić.

Pomóż Pinkowi odnaleźć odwagę i naucz się radzić sobie z przeciwnościami losu!

Autorki bestsellera Jesteś ważny, Pinku! i Jesteś prawdziwym przyjacielem, Pinku! - książki nominowanej do nagrody Bestsellery Empiku 2021!

Klik 8.14 minuta programu, a tam materiał o Pinku i przekraczaniu granic

Jak definiujesz sobie pewność siebie? Czy rozumiesz ją jako brylowanie w salonach i na wieczornej imprezie? -> PRZECZYTAJ

Bądź sobą, bądź przy sobie – wywiad z Barbarą Lech -> PRZECZYTAJ

A Ty? W czym jesteś świetna? W czym jesteś naprawdę dobry?

Ludzie, którzy wierzą w siebie, mają w życiu łatwiej. Pewność siebie daje im dodatkową moc. Pozwala podczas autoprezentacji mówić o sobie dobrze, w pracy zgłaszać się do prestiżowych zadań, a w działaniu być skutecznym ? bo kto wierzy w siebie, ten więcej może. Czytając powyższe słowa, być może cicho wzdychasz: "Gdyby tak mieć więcej pewności siebie...", by zaraz dodać, także w myślach: "Ale pewność siebie to przecież wyniosłość, to pycha, to często niczym niepoparte przekonanie o swojej przewadze nad innymi".

Nic podobnego. Prawdziwa pewność siebie, taka, która faktycznie pozwala przenosić góry, bazuje na solidnym fundamencie faktów. Człowiek, który jest w zdrowy (czyli właściwy) sposób pewny siebie, ma do tego podstawy. Zna swoje mocne strony i na nich buduje. Zna też własne wady i potrafi je w sobie poskramiać. Brzmi dobrze, ale masz wątpliwości, czy jesteś w stanie wypracować taką postawę? Przeanalizuj, skąd się wziął Twój brak wiary w siebie. Dowiedz się, jak możesz temu zaradzić. Przekonaj się, co trzeba zrobić, by brak zastąpić pewnością. I ciesz się pełnią życia w poczuciu zdrowej, dodającej mocy pewności siebie opartej na faktach!

• MARIA - Kobieta posłuszeństwa

— Jezu — szepnęła — mój drogi Jezu.

Było w niej tyle emocji. Trzymała w ramionach dziecko, nadzieję dla Izraela, Pomazańca Bożego, Syna Boga. Zamknęła oczy i zaczęła się modlić:

— Pomóż mi być jego matką, Panie. Pomóż mi, proszę.

MARIA KOBIETA POSŁUSZEŃSTWA

• Cały świat czekał na ten moment.
• Bóg wybrał jedną kobietę.

Kiedy Bóg przemówił, młoda kobieta, Maria odpowiedziała prostym posłuszeństwem. Bóg wybrał ją, aby urodziła długo oczekiwanego Mesjasza. Nie wiedziała wtedy jaki będzie ciąg dalszy tej historii. Nie wiedziała, że jej serce będzie złamane, a jej Syn na zawsze zmieni bieg świata. Jej przeznaczeniem było odegranie najważniejszej roli w rodowodzie Jezusa Chrystusa.

• Od autorki:

Kobiety, które opisałam w serii „Rodowód Łaski” są postaciami autentycznymi. Opowiadam ich historie w oparciu o przekaz biblijny. To kobiety Wschodu, które żyły w czasach starożytnych. Wykazywały się one wielką odwagą. Wielokrotnie podejmowały ryzyko i niejednokrotnie popełniały błędy. Nasze bohaterki nie były doskonałe, a jednak Bóg w swej nieskończonej łasce umieścił je na kartach Biblii i w genealogii Jezusa Chrystusa.

Powieści z cyklu „Rodowód Łaski”

• TAMAR

Zdradzona przez mężczyzn, którzy decydowali o jej losie ... , zaryzykowała życie i reputację, aby przetrwać.

• RUT

Moabitka, która wyrzekła się wszystkiego, nie oczekując niczego w zamian.

• RACHAB

Nierządnica, królewska nałożnica, poganka…Kobieta z przeszłością, której Bóg dał przyszłość.

• BATSZEBA

Jej piękno poruszyło zmysły króla Dawida. Jej ból poruszył serce Boga.

• MARIA

Cały świat czekał na ten moment. Bóg wybrał jedną kobietę.

• Kobiety, które opisałam w serii „Rodowód Łaski” są postaciami autentycznymi. Opowiadam ich historie w parciu o przekaz biblijny. To kobiety Wschodu, które żyły w czasach starożytnych. Wykazywały się one wielką odwagą. Wielokrotnie podejmowały ryzyko i niejednokrotnie popełniały błędy. Nasze bohaterki nie były doskonałe, a jednak Bóg w swej nieskończonej łasce umieścił je na kartach Biblii i w genealogii Jezusa Chrystusa.

Francine Rivers

• FRANCINE RIVERS - jedna z najpopularniejszych pisarek amerykańskich, autorka ponad 20 bestsellerowych powieści, przetłumaczonych na dwadzieścia języków, m.in. trylogii: „Głos w wietrze", „Echo w ciemności", „Jak świt poranka". Zdobyła liczne nagrody i zaszczyty, w tym Christy Award, za stworzenie inspirującej fabuły o charakterze historycznym, złoty medal Amerykańskiego Stowarzyszenia Wydawców Chrześcijańskich ECPA za powieść „Ostatni zjadacz grzechu" (zekranizowaną przez Michaela Landona). W 2010 roku książki Francine zostały uznane za najlepiej sprzedające się tytuły na liście „New York Timesa".

Mozaika wspomnień i zapisków, gromadzonych przez lata, układa się w opowieść o życiu. O prawdziwym życiu, które czasem daje w kość, czasem wybucha śmiechem, czasami wzrusza, czasami irytuje. Ale jeśli bilans wychodzi choćby na maleńki plus, to wtedy wiadomo, że było warto, że nic się nie zmarnowało.

Niezwykła autobiografia zwykłego człowieka – czyta się z zapartym tchem i ściśniętym gardłem, a nierzadko z zaciśniętymi pięściami. Kibicujemy bohaterce ze wszystkich sił, wierząc, że wszystko w ostatecznym obrachunku skończy się dobrze. Ta opowieść stanowi bilans życia – które było, jakie było, ale na pewno było prawdziwe w każdym trudnym calu.

Historia zaczyna się w 1958 roku i opowiada losy trzynastoletniej dziewczynki, której przyszło walczyć o przetrwanie w nieprzyjaznym świecie dorosłych. Towarzyszymy jej, gdy z dziecka wyrasta na kobietę, cały czas zmagającą się z przeciwnościami losu. Dopiero gdy dobiega do siedemdziesiątki, decyduje się na zwierzenia. Mimo gorzkich przeżyć i przykrych doświadczeń nie jest osobą zgorzkniałą, kocha się śmiać, kocha ludzi i w miarę możliwości stara się pomagać innym.

„Grzechy dzieciństwa” to opowiadanie autorstwa Bolesława Prusa, jednego z najwybitniejszych przedstawicieli polskiej literatury pozytywizmu i współtwórcy realizmu.

Głównym bohaterem i narratorem utworu jest Kazio Leśniewski, syn dworskiego oficjalisty. Bohater, będąc dzieckiem w naiwny nieco sposób patrzy na świat, co daje wiele ciekawych spostrzeżeń na ówczesną obyczajowość i społeczeństwo.

Utwór składa się z trzech części. Część pierwsza to opis wiejskiego dzieciństwa głównego bohatera. Druga to przeżycia szkolne i przyjaźń z biednym i chorym kolegą, garbuskiem. Część trzecia opowiada o naiwnej miłości do Loni - kapryśnej i próżnej córki miejscowej dziedziczki. Miłość ta doprowadziła Kazia do konieczności wyboru pomiędzy spełnieniem jej banalnego życzenia a udzieleniu pomocy Walkowi uciekającemu ze wsi. Kiedy Walek po ucieczce ze wsi ginie bez śladu, Kazio odczuwa wyrzuty sumienia, tym bardziej że przekonuje się o braku uczuć ze strony Lońki.